Ejsmont herbu Korab

Szukaj:

 

 

 

GENEALOGIA RODU EJSMONT

 

Ejsmont-Эйсмонт-Eйсмонт

 

 

 

 

Spisanie genealogii Rodu jest rzeczą niezwykle trudną, bez posiadania odpowiedniego zasobu dokumentów, środków finansowych i przyjaznych ludzi, którzy pomogą w tłumaczeniu większości materiału.

Kilka lat temu podjąłem się tego zadania, chcąc oddać cześć swoim przodkom, jak również spełnieniu swego jestestwa, które przerodziło się w kapitalną pasję.

Zgromadzony dotychczas materiał pozwala mi na jednoznaczne określenie pozycji, miejsca poszczególnych członków Rodu oraz w jakiejś mierze umożliwia wystawienie hipotetycznych wstępnych.

Na temat Rodu Ejsmont (Eysymont, Eysmont), jego pochodzenia wiele jest napisane w różnych publikacjach herbarzowych, opracowaniach naukowych, jak i beletrystycznych.

Jedno można z całą pewnością stwierdzić, że Ród wywodzi się z terenu Grodzieńszczyzny, skąd są jego korzenie nie jest już jednak tak jednoznaczne. Wielu twierdzi, że wywodzi się z Jaćwieży, ja jednak uważam, że korzenie są związane z terenem północnej Anglii. Nie mam na to żadnych potwierdzających dowodów, ale mam takie przeczucie poparte opowieściami rodzinnymi, i na tym chciałbym poprzestać.

Powracając jednak do materiałów źródłowych mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że moja gałąź wywodzi się z Grodzieńszczyzny z jej określeniem czasu rejestrowania na XVI wiek.

Adam Boniecki najszerzej opisuje rozpoznanych przeze mnie członków Rodu w swym „Herbarzu Polskim”: W końcu XVII-go wieku żyli bracia rodzeni: Paweł i Maciej, ożeniony z Petronellą Kłosińską i stryjeczni ich bracia: Marcin, Kazimierz, podczaszy orszański 1686 r. i Aleksander, komornik ziemski brzeski 1687 r., dziedzic Eysmontów, Iwanowic i Kosic, czyli Piesków, zmarły 1697 r., po którym z żony, Joanny Głębockiej, pozostał syn Wawrzyniec, ożeniony z Pudencyanną Dąbrowską i córki, Anna, 1-o v. Kościuszkowa, 2-o v. Adamowa Januszkiewiczowa, 3-o v. Aleksandrowa Grabowska; Konstancya, druga żona Zygmunta Benedykta Chrzanowskiego, podkomorzego brzeskiego, zmarłego 1734 r.; Zuzanna, zakonnica i Eleonora, żona 1-o v. Aleksandra Trzcińskiego, 2-o v. Andrzeja Józefata Jeziernickiego, krajczego brzeskiego. … Mikołaj Jeziornicki, podstoli mścisławski 1697 r. Andrzej z Milewa Jeziernicki, stolnik inflancki 1714 r. Jan Karol, z żony, Zofii z Latoszyńskich, miał synów: Kazimierza, podstolego mścisławskiego 1702 r., którego córka Izabella, była za Samuelem Woyskim i Andrzeja Jozafata z Milewa, krajczego brzeskiego-litewskiego 1718 r., ożenionego z Eleonorą Ejsmontówną, 1-o v. Aleksandrową Trzcińską i z niej pozostawił syna Michała, łowczego smoleńskiego, ożenionego z Anną Kłodnicką. Syn ich Kazimierz, towarzysz kawaleryi narodowej, cedował 1782 roku dobra Zienki, w chełmskiem, bratu Franciszkowi.

Inni twórcy herbarzy wspominają o, chyba głównym przedstawicielu tej gałęzi, Kazimierzu podczaszym orszańskim, z którym ja jestem związany.

W pozyskanych materiałach archiwalnych z Państwowego Archiwum w Kijowie jest on właśnie wymieniany, jako ten od którego rozwinęła się moja Wołyńsko-Ukraińska linia spisana w tablicy genealogicznej na wstępie strony. Linia ta wydała wielu znamiennych przedstawicieli, w tym i moich przodków związanych z wieloma znaczącymi Rodami w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jak i w czasach późniejszych. Pierwsze datowanie na terenie dzisiejszej Ukrainy można określić na XVII wiek. Przynależność do stanu szlacheckiego została potwierdzona dokumentowo i wpisana do Spisu Szlachty Guberni Wołyńskiej pod numerem 5018 oraz 3719, 4886, 4998, 3555 i z datą 18.03.1878, jak również druga linia tej gałęzi, bezpośrednio związana ze mną w Spisie Szlachty Kijowskiej Guberni pod numerami: 11149, 6635, 2055, 2344.

I w tym miejscu konieczne jest uzupełnienie informacji na podstawie pozyskanych dokumentów wywodowych z archiwum petersburskiego. Wsie Bucharowo i Dywin znajdowały się we władaniu Andrzeja zapewne od pierwszej połowy XVII w., gdzie opisano je w jednym z dokumentów:

"Aktykacja testamentu Andrzeja Eysmonta z dnia 7.12.1663 roku przez dzieci Józefa, cześnika płockiego (starszego brata) i Bazylego, a także Zofię z Eysmontów Badyńską." Zaś przywileje królewskie opisane w poniższym wywodzie Dominika Dymitra na podstawie przytoczonych dokumentów z archiwum petersburskiego dotyczyły: "Przywilej króla Jana Kazimierza na cześnikostwo płockie dla Józefa Eysmonta za znaczne zasługi z dnia 18.03.1661 roku w Metrykach Koronnych zapisany, a zgłoszony do ksiąg Łuckich w dniu 6.03.1663 roku." oraz "Przywilej Jana III na podczaszego orszańskiego dla Kazimierza Eysmonta z dnia 11.02.1694 roku, a zgłoszony do akt łuckich w dniu 30.06.1698 roku."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SPIS SZLACHTY WOŁYŃSKIEJ, ŻYTOMIERZ 1906

Nr	Rok	Data	Osoby
4147	1827	5 VII	Ejsymont Apoloniusz, s. Jana, wnuk Jerzego, prawnuk Józefa Antoniego, praprawnuk Jerzego. Błędnie wpisano imię Jerzy jako Jegor.
5018	1841	15 XII	Ejsmont Józef z synami: Maciejem i Eliaszem. Stefan z synami: Jakubem i Antonim, którego syn Szymon. Grzegorzem, u którego synowie Stanisław, Jan Paweł i Fortunat, Maciejem i Piotrem, synowie Jana: Michał z synami Janem i Wojciechem, u którego synowie Stanisław i Feliks Jan, mający synów Grzegorza i Stanisława, syn Samuela, wszyscy wnukowie Kazimierza, prawnukowie Bazylego, praprawnukowie Andrzeja.
3719	1846	23 VIII	Ejsmont Anioł i Karol, synowie Macieja, Andrzej, syn Eliasza z synem Pawłem, wszyscy wnukowie Józefa, syna Jana.
4886	1851	10 VII	Ejsmont Leopold i Ferdynand, synowie Feliksa Jana, syna Wojciecha.
4998	1853	29 VII	Ejsmont Ludwik, syn Marcina, wnuk Jakuba Michała, prawnuk Franciszka Samuela, praprawnuk Aleksandra Kazimierza, z synami Dominikiem Dymitrem, Stanisławem i Polikarpem.
	1873	18 V	Ejsmont Wiktor Dymitr, Tadeusz Stanisław i Leopold, synowie Grzegorza, syna Feliksa Jana.
3555	1888	06 X	Ejsmont Antoni August i Franciszek Kandyd, synowie Szymona, syna Antoniego.
9560	1840	27 VIII	Ejsmont Antoni z synem Władysławem, Jan z synem Bonifacym, i Piotr z synami, Feliksem Salezym, Józefem, Karolem Ignacym, Franciszkiem Walezym i Benedyktem, synowie Samuela, wnuki Piotra, prawnuki Stanisława.
2336	1900	30 VI	Ejsmont Piotr, syn Franciszka Walezego, syna Piotra, z synami Eugeniuszem i Mikołajem.

SPIS SZLACHTY KIJOWSKIEJ, KIJÓW 1906

Nr	Rok	Data	Osoby
11149	1852 1863	8 XII 25 IX	Ejsmont Stanisław, Jan Paweł z dziećmi: Stefanem, Aleksandrem, Henryką Pauliną, Gracjanną, i Fortunat, synowie Grzegorza, wnuki Feliksa Jana, prawnuki Wojciecha Władysław syn Jana Pawła, wnuk Grzegorza
6635	1891	29 XI	Ejsmont Włodzimierz Teodozy syn Polikarpa, wnuk Ludwika
2055	1897	3 VI	Ejsmont Aleksander, Paweł Maksymilian, Gustaw, Leon, Helena Maria, Maria i Kazimierz dzieci Aleksandra, wnuki Jana Pawła
2344	1897	21 VI	Ejsmont Stefan syn Władysława, wnuk Jana Pawła

 

 

 

 

 

 

 

W dokumentach archiwalnych z Kijowa są między innymi:

wniosek do Deputacji Szlacheckiej guberni Kijowskiej

o numerze : A 455/34 wystawiono 4 lutego 1842 roku 

Nr 5018

Dekretem Jego Cesarskiej Mości, Jedynowładcy Wszechrosji spośród Zgromadzenia Wołyńskiej Szlacheckiej Deputacji obecnie Tymczasowej Heroldii na podstawie ustawy rządowej Senatu Jego Cesarskiej Mości, Tymczasowa obecnie Heroldia postanawia: W stosunku do [1^sze] Zarządzenia Gubernatora Wołyńskiego z dnia 9 września 1841 roku, nr 20843, o pochodzeniu Dymitra Ejsmonta¹, 2^ie dokumentów, przy prośbie registratorów kolegialnych [Jana] Pawła i Fortunata, oraz Stanisława Ejsmontów. 3^cie prośby Stanisława Ejsmonta przy której przedstawiono dwa arkusze herbowe, z wnioskiem o wydanie jemu i jego krewnym – Grzegorzowi i Stanisławowi Ejsmontom zaświadczenia o ich szlachectwie

 

 

Postanowienie:

 

 

Tymczasowa obecnie Heroldia na podstawie zebranej kopii dokumentów i postanowień Zgromadzenia Wołyńskiej Szlacheckiej Deputacji z 15 listopada i 22 grudnia 1802 roku, 24 listopada 1832 roku. 8 października 1837 i z 1841 roku stwierdziło przynależność rodu Ejsmontów do stanu szlacheckiego, uznając że przodek rodu Andrzej, jego synowie Józef, cześnik płocki i Bazyli, wnukowie Aleksander i Kazimierz, podczaszy orszański, prawnukowie Samuel. [i] Jan², praprawnukowie Michał, Stefan i Józef Ejsmontowie posiadali dobra Bucharowo i Dywano z chłopami, z których pierwsze do Michała i jego synów – Jana i Wojciecha, należało, a ostatnie, czyli Dywano z chłopami – synowie Stefana i Józefa Ejsmontów, Jakub, Antoni, Grzegorz, Maciej i Piotr, [oraz] Eliasz i Maciej Ejsmontowie posiadali, co wynika z potwierdzonych dokumentów, zaś w roku 1749 i 1785 sprzedali na wieczne władanie (zbyli te majętności), czego dowodem przedstawiony dodatkowy akt 1663.

Testament 1698³, umowy dzierżawy 1720 i 1732, arkusz wstępny 1740, dokumenty potwierdzające [sprzedaż] 1749 i 1785, przywileje królów polskich Jana Kazimierza 1661 i Jana III 1694, po metryki [chrztu] (Stefana) i jego synów Jakuba, Antoniego, Grzegorza, Macieja i Piotra⁴, oraz syna Józefa – Eliasza⁵, Ejsmontów;

różne dokumenty i metryki zawarte w wypisach wydanych z akt sądowych, takie które udało się poświadczyć przed Najwyższą Komisją⁶, ale znajdujemy też takie których nie da się przez nikogo rzetelnie potwierdzić;

pochodzenie synów Wojciecha: Stanisława, dwojga imion Feliksa Jana, oraz synów Antoniego i Grzegorza: Szymona [syna] Antoniego, i Stanisława, Fortunata i dwojga imion Jana Pawła Grzegorzowych Ejsmontów, wykazane świadectwami metryk poświadczonymi przez Konsystorz Kościelny, a o przynależności tego rodu do stanu szlacheckiego po rewizjach z 1795 roku, przedstawione w skazkach rewizyjnych wskutek czego Tymczasowa obecnie Heroldia uznała te dowody, zebrane wraz z postanowieniami w Zbiorze 40, IX tomie Uchwał dotyczących Przodków i określa co należy:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zestawienie postanowień Zgromadzenia Wołyńskiej Szlacheckiej Deputacji z 15 listopada i 22 grudnia 1802 roku, 24 listopada 1832 roku. 8 października 1837 i z 1841 roku zapisać w 6 Części Księgi Rodowodowej i zatwierdzić, z pominięciem: Mikołaja, Grzegorza, Leona, Erazma, Pawła, Konstantego; Jana (Maksymiliana), Andrzeja, Łukasza i Ignacego Ejsmontów, gdyż na ich pochodzenie od przodków nie przedstawiono legalnych świadectw metrykalnych Konsystorza Kościelnego;

nie można też uznać przyznania Postanowieniem z 16 stycznia 1839 roku tegoż Zgromadzenia godności szlacheckiej Stanisława, Polikarpa, i dwojga imion, Dymitra Dominika – wnioskującego, Ejsmontów;

to postanowienie na pochodzenie ich rodu od przodka Andrzeja Ejsmonta nie miało podstaw dowodowych w świetle dowodów szlachectwa ich pradziada Jakuba, dziada Marcina i ojca Ludwika¹.

 

 

Dokumenty wywodowe potomków

Kazimierza Eysmonta, podczaszego orszańskiego

 

Najstarszy dokument, pochodzi z 20 listopada 1797 roku, rozpatrywany przez samorząd szlachecki powiatu Skwirskiego w Pustowarni. Jest to podpisana przez marszałka, chorążego i sędziego powiatu skwirskiego oficjalna genealogia potomków Kazimierza Eysmonta, podczaszego orszańskiego.

 

Korab Herb Domu Urodzonych Eysmontów

 

W Polu czerwonym Korab żółty z masztem Szarym, w Hełmie nad koroną toż samo. Z Anglii do Polski zjawił się w roku 1146. Jako tym Herbem Familia Eysmontów z dawna pieczętuje się Zaświadczam dnia 20 XI 1797 roku w Pustowarni.

Marszałek Powiatu Skwirskiego i Kawaler ... Dariusz Zaleski

Chorąży Powiatu Skwirskiego Dionizy Buszyński

Sędzia Ziemski Powiatu Skwirskiego Jerzy Biliński

 

Genealogia Urodzonych Eysmontów

 

Świadectwo od Obywatelów i Szlachty województwa kijowskiego powiatu owruckiego i dziedziców Ziemi Wyhowskiej z dwunastoma podpisami i dwiema pieczęciami Urodzonym Eysmontom, dane roku 1797 dnia 4 października i oblatowane w Żytomierzu roku 1797 dnia 10 października, zapewnia że Kazimierz Eysmont, podczaszy orszański był ojcem Jana Eysmonta. To samo świadectwo stwierdza, że Jan był synem Kazimierza Eysmonta, podczaszego orszańskiego. To świadectwo Obywatelów i Szlachty województwa Kijowskiego i Dziedziców Ziemi Wyhowskiej zaręcza iż Jan Eysmont z Katarzyną Wyhowską mieli synów Józefa i Stefana.

Metryki chrztu z cerkwi wsi Werbowej dnia 15 października 1797 roku wydane i ręką proboszcza tutejszego Jana Daciewicza podpisane i dnia 20 października tegoż roku oblatowane, świadczą, że Maciej i Eliasz są synami Józefa Eysmonta. Jakub, Antoni, Aleksander, Grzegorz, Maciej, Piotr, Bazyli, są Stefana Eysmonta synami.

Zapatrzywszy się w Dokumenta wyżej wyrażone tę genealogię zatwierdzamy.

Marszałek Powiatu Skwirskiego i Kawaler ... Dariusz Zaleski

Chorąży Powiatu Skwirskiego Dionizy Buszyński

Sędzia Ziemski Powiatu Skwirskiego Jerzy Biliński

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dokument powyższy ma wielką wagę. Ponieważ skądinąd¹ wiemy, że dotyczy byłych właścicieli dóbr Dywin, zbytych w 1785 roku, toteż nie dziwi, że fundamentalnym świadectwem ich pochodzenia jest to sygnowane przez szlachtę owrucką, a szczególnie z ziemi wyhowskiej. Ponieważ zarówno synowie Józefa², jak i Stefan z synami wystąpili do skwirskiej szlachty o potwierdzenie pochodzenia, trzeba przyjąć, że cała ta grupa rodzinna przemieściła się do tegoż powiatu. A, że świadectwa chrztów wydała parafia w Werbowej, zwanej również Werbówką, znajdująca się kilka kilometrów na zachód od Skwiry, oznacza to, że to na terenie tej parafii w 1797 roku rodzina miała swoje włości, a przede wszystkim tam mieszkała. Nie mniej ciekawa jest informacja, że wnuk podczaszego – Stefan urodził się w roku 1707, gdyż w 1797 roku żył i miał lat 90, co pozwala nam też szacować, że jego ojciec – Jan, mąż Katarzyny Wyhowskiej, urodził się nie później niż w roku 1675, zwłaszcza że Stefan nie był jego pierwszym dzieckiem.

Jest zupełnie prawdopodobne, że była to u schyłku XVIII wieku najbardziej na południe zamieszkała grupa Ejsmontów. Zapewne w archiwach kijowskich istnieją dokumenty ilustrujące dzieje tej linii, zwłaszcza papiery majątkowe. Niestety nie jest rzeczą prostą do nich dotrzeć.

Ten dokument znalazł się też zapewne w którymś z wywodów Ejsmontów złożonych w 1802 roku przed Wołyńskim Zgromadzeniem Deputatów Szlacheckich. Wydano wtedy dwa postanowienia dotyczące potomków Kazimierza Eysmonta. Jedno datowane 15 listopada³, a drugie 22 grudnia tegoż roku, o czym zapewnia nas Postanowienie z 15 grudnia roku 1841, wymieniające poprzednie rezolucje. Warto przy tym zwrócić uwagę, że jednym z wołyńskich deputatów szlacheckich w 1802 roku był Jan Stanisław Eysmont, syn Jerzego, stolnika grodzieńskiego i Józefy z Kłobukowskich.

Ponieważ jest to odpis z oryginalnego dokumentu znajdującego się w Aktach Heroldii w Żytomierzu, trudno określić jakie dokumenty i dowody w istocie złożono. Duże wątpliwości budzi choćby osoba Józefa Eysmonta, tytułowana cześnikiem płockim. Możliwe, że chodziło o jakiegoś urzędnika połockiego, lecz wśród tamtejszych cześników nie wymienia się nikogo z Eysymontów. Dokument nie przesądza także relacji rodzinnych. W jednym z herbarzy jest adnotacja dotycząca Kazimierza Eysmonta, męża Heleny z Dybowskich, jako syna Krzysztofa. Prof. Andrzej Rachuba, właśnie tegoż Kazimierza identyfikuje⁴ jako podczaszego orszańskiego. Tyle, że w wywodzie z 1797 roku jako jego małżonkę i matkę Jana wymienia się Baranowiczówną. Jest całkiem możliwe, że Kazimierz zawarł więcej niż jeden związek małżeński.

Kluczową postacią dla Żytomierskich Eysymontów jest niewątpliwie osoba wspomnianego Kazimierza Eysmonta, podczaszego orszańskiego. Wiemy o nim zaiste niewiele. Pochodził z Ziemi Grodzieńskiej i zasłużył się w wojnach XVII wieku.

Urodził się zapewne ok. 1640 roku, biorąc pod uwagę, że jego dzieci rodzą się już w latach 70. XVII stulecia.

Możliwe, że to on był uczestnikiem delegacji sejmiku orszańskiego w 1669 roku na sejm elekcyjny, z Samuelem Kmicicem – chorążym orszańskim na czele⁵. Z tego by wynikało, że ma co najmniej 23 lata, gdyż tyle trzeba było by obejmować urzędy publiczne. A przecież z rzadka wybierano ludzi z drobnej szlachty do urzędów już w momencie osiągnięcia stosownego wieku. Kazimierz musiał mieć nie tylko urodzenie i pozycję, ale przede wszystkim musiał się wykazać w działaniach zbrojnych. Tu zahaczamy o kolejną kwestię. Wyposażenie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W styczniu 1686 roku jest członkiem delegacji¹ na rozmowy pokojowe z Moskwą, gdzie jest tytułowany podczaszym orszańskim².

Istnieje relacja z tych rozmów, gdzie jest zapisane pod datą 21 II 1686 roku co następuje:

(…) Tenże diak po tytułach: Dworianie jecho korolewskoho swieliczestwa Iwana wielkim hospodarom bijet czołom i od siebie dajut podarki. Onże sam czytał rejestr, a tu strzelcy, najmniejszą sztukę srebrną, w ostatku skrzydło jakiegoś dawnego ptaka z główką przyprawioną od j.p. Ejśmonta Kazimierza, podczaszego orszańskiego carom ofiarowane, a przez diaka z rejestru pticą ogłoszone, we dwóch nieśli w bok mimo carów ich mościów. (...)

W roku 1692 nominowany na urząd podsędka orszańskiego, lecz wg prof. A. Rachuby nie utrzymał się na urzędzie. W dokumencie z roku 1695 pisze się jako podczaszy i podstarości³. Może pełnił tę funkcje pro tunc, ale też świadczy o faktycznej jego pozycji. W końcu urząd podczaszego należy do niższej grupy urzędów. Całkiem możliwe, że w przypadku Orszy w XVII wieku, było jednak inaczej. To były ziemie frontowe. Nie przez przypadek u Sienkiewicza Andrzej Kmicic, w uznaniu zasług wojennych zostaje chorążym orszańskim. Jan Sobieski znany był z mianowania na urzędy sprawdzonych żołnierzy odznaczających się wybitnymi osobistymi zdolnościami. Czy Kazimierz jest tożsamy z Leonem uczestnikiem bitwy pod Wiedniem w 1683 roku? Nie jest to wykluczone, biorąc pod uwagę częste nadawanie tegoż imienia potomkom Kazimierza. Tak jest zarówno wśród potomków Samuela Franciszka jak i Jana. Imię Leon jest niejako znakiem firmowym potomków Kazimierza. Przypadek?

Uruski podaje, że córki podczaszego orszańskiego Felicja i Barbara poślubiły braci DeRaess. Barbara została żoną Jana, sędziego grodzkiego rzeczyckiego, a Felicja Kazimierza, podczaszego witebskiego⁴.

Zmarł zapewne wiosną 1711 roku, gdyż w Księdze Sigillat pod datą 8 VI tegoż jest zapis następującej treści:

Podczaszostwo orszańskie post fata ur. Kazimierza Ejsmonta, ur. Leonowi Szemiotowi.⁵

Z dostępnych nam źródeł w województwie Witebskim funkcjonuje dwóch Eysymontów – Hrehory, komisarz królewski i właśnie Kazimierz.

Według Bonieckiego, Aleksander brat Kazimierza był spadkobiercą Eysymontów Iwanowców, co by identyfikowało tę grupę z okolicą Wielkie Eysymonty, gdyż taka nazwa pojawia się już w roku 1646 w sprawie przeciwko Stanisławowi Eysymontowi, jego żonie Zenobii Zofii Hapównej i synowi Krzysztofowi.⁶ W przypisach do Rejestru podymnego województwa Brzeskiego (Brzesko-Litewskiego) jest informacja, że Aleksander miał jeszcze braci Stefana i Krzysztofa⁷, który to dopuścił się bratobójstwa. Wszyscy nosili też przydomek Kozłowicze.⁸

1Członkiem delegacji był Jan Potocki, pułkownik JKM, kasztelanic kamieniecki, możliwe że Kazimierz Ejsmont, należał właśnie do osób mu towarzyszących.. W VL wspomina się niewymienionego z imienia Ejsmonta, robiącego zaciągi do Złotej chorągwi Potockiego.